W co/kogo wierzysz i dlaczego?? (For each of us)

Błażej

Ja wierzę w Jezusa Chrystusa, bo "I nie ma w żadnym innym zbawienia, gdyż nie dano ludziom pod niebem żadnego innego imienia, w którym moglibyśmy być zbawieni. (Dzeje Apostolskie 4,12)". Sprawdziłem doświadczalnie, że to prawda Exclamation

Effa

Tu sie zgadzam w pelni.
Jesus Christ Super Star! - jak to mawia o.Benek Smile

ON Sam mowi o sobie: "Ja jestem Droga, Prawdą i Życiem."(nie pamietam w tym momencie, w ktorym miejscu w Pismie jest o tym mowa, ale w Ewangeliach chyba). Tak mysle i w TO wierze.
Co do doswiadczen, to rowniez zapewniam, ze ufnosc w Pana "oplaca sie"(paskudne, materialistyczne okreslenie, wiem). Wiem z autopsji. Smile

Wypowiedzcie sie, bo to naprawde ciekawa "sprawa". Swoja droga, dzieki Blazej za zaczecie tego tematu.

natlan

A ja uważam że najlepsza jest wiara w swoich przyjaciół i we własne siły. To dzięki temu mozemy z uśmiechem rozpoczynac każdy nowy dzien. Jeżeli wierzysz w siebie i wiesz ze masz wsparcie w ludziach którzy Cie otaczają nie przejmujesz sie drobnymi podknięciami i ciągle idziesz na przód.
Absolutnie nie mam zamiaru negować tu siły czy istnienia Boga, ale moja wiara w obecnej chwili jest w stanie głębokiego zawachania. Nie naleze do osób, które kiedy dzieje się cos złego idą się modlić i prosić Boga o lepsze... a na codzień o nim zapominają. Ja w taki sytuacjach pytam się gdzie jest Bóg, jeżeli dopuszcza do takich tragizmów, śmierci niewinnych ludzi. Może kiedys nawrócę się, może zdarzy sie cos co zmieni mój tok myślenie....to się okaże. Jednak musze Wam powiedzieć, ze bardzo szanuje a wręcz podziwiam Wasza głęboką wiare Razz

Wierzę za to w anioły Razz

one na pewno istnieją w postaci jakiś nadprzyrodzonych sil Smile

nova2605

Ja, natomiast, podzielam zdanie Lema, które niestety jush nas opuścił. Skoro nie pamiętamy niczego sprzed narodzin, to znaczy, że niczego nie było. A skoro przed narodzinami niczego nie było, to czemu ma byc coś po śmierci? Dlatego właśnie tak bardzo boję się śmierci. Że potem wszystko się skończy. I nawet pragnienie zatuszowania tego strachu, nie zmusi mnie do uwierzenia.

Błażej

natlan

a ja nie boje się śmierci, wiem , ze kiedyś moje życie się skończy.... i jestem z tym totalnie pogodzona. TYm bardziej że odwołując się nova do Ciebie - po smierci nie ma nic, więc czego się bać? Nie bede nic czuła, nie będę tesknic... natomiast przeraża mnie myśl, ze kogoś z moich najbliżysz może zabraknąć koło mnie. Już kiedyś, przeżyłam coś czego nie jestem w stanie opisać - zycie mojej mamy wisiało na włosku, szanse było naprawde małe... Wyszła z tego Very Happy

I w sumię dzięki temu zaczęłąm doceniać przede wszystkim ją, ale także życie, każdą pojedynczą chwile. Teraz wiem , ze kazda chwila jest dobra , aby powiedzieć "kocham", bo czekając z tym , możemy po prostu nie zdążyc :/ Wogóle uważam, ze ludzi powinni być bardziej otwarci, nie bac się pokazać co czują do drugiego człowieka.. to naprawdę pomaga i nam ...i innym (trochę zeszłam z tematu Razz

)

nova2605

no właśnie o to mi chodzić. będzie mi brakować ludzi i innych cech życia codziennego. prawdę mówiąc, gdybym jutro miała jakiś wypadek i bym zginęła, mocno bym się wkurwiła (resztkami świadomości).. bo tyle jeszcze może być przede mną.. i nagle ciach: koniec!

Bieniol

Ja jestem wyznawcą Wielkiego Bubu Very Happy

Ave Satan 666
albo
Ave Castorama 0700921933

Froniu

Ja powiem tak: ja się smierci nie boję, bo wiem,że i tak kiedyś to nastąpi. Staram się również nie tragizować, jeśli ktoś bliski z mojej rodziny odejdzie, choć wiem, że to trudne. Ale zauważcie coś takiego, bo kiedyś słyszałem genialne zdanie. Rozpacz po śmierci kogoś bliskiego jest tak naprawdę rozpaczą nad samym sobą. Przecież my nie żałujemy tej osoby, co odeszła, bo nie wiemy co sie teraz z nią dzieje, ale bardziej żalimy się nad samymi sobą z powodu pustki, jaka nagle nastała.

A tak z nieco innej beczki, to wychodzę z założenia, że bądź dobry dla innych, bo dobro zawsze powraca dobrem. Często nie od tej samej osoby i nie w tej samej formie, ale sprawdziłem na sobie, że dobro, po dłuższym czasie ponownie powróciło do mnie dobrem Smile

Jesli chodzi natomiast o kwestie wiary, to ja nadal nie wiem czy wierzę... Nie jestem w stanie tego powiedzieć w tej chwili. Ale jest taki cytat, bodajże z Ewangelii wg. Sw. Mateusza, że "proście, a jeśli robicie to z wiarą i pełni nadziei, że Wam się spełni, tak się stanie". I jeszcze jeden: "stając do modlitwy, przebaczcie swojemu bliźniemu jeśli macie coś przeciw niemu aby Bóg w Niebie mógł przebaczyć Wam przewinienia Wasze".

Ja nie cytuję słowo w słowo, bo dokładnie tego nie pamiętam, ale coś takiego było mniej więcej.

I w ogóle dzięki za ten temat, bo bardzo lubię "poważne" dyskusje i wygląda na to, że tutaj sobie trochę podyskutujemy na tematy wszelkie Smile

natlan

Rzeczywiście, masz racje co do rozpaczy po śmierci bliskiej osoby. Nigdy nie patrzyłam na to z tej perspektywy...to my najczęściej "użalamy" się nad sobą, ze zabraknie kogos obok nas, ze swiat już nie będzie taki sam.. Myślę ze troszczke inaczej odbiera się moze smierć dziecka, wtedy najważniejsze jest to, ze miało ono jeszcze tyle do przeżycia, że niczym nie zasłuzyło, że jeszcze tyle rzeczy miało poznać, zobaczyć, dotknąc, poczuć...
Ostatnio zastanawiałam się się nad tym, o czym tu pisałam wczesniej - że po śmierci nie ma nic...Ale czy tak jest naprawdę? a moze możemy patrzec na na ten cały zgiełk ziemski z góry. Może widzimy naszych przyjaciół, którzy nas opłakują, chcemy ich objąc, pocieszyć, uśmiechnąc, robimy jeden krok do przodu i kolejny i jeszcze jeden... I idziemy tak "po chmurach" przez niezliczone minuty, godziny, aż wreszcie uświadamiamy sobie, że nigdy juz do nich nie dojdziemy, ze sa za daleko, ze to nie jest juz nas świat.... troche mnie to przeraża...
Jakoś teraz zdałam sobie sprawe, ze każdy poranek moze być tym
ostatnim, że moge juz nigdy więcej nie poczuc tej goryczy pijąc kawę po przebudzeniu, że bezdomny na ławce moze byc ostatnim spotkanym przeze mnie człowiekiem. Więc co powinnam z tym zrobić? jak się zachowywać? życ w strachu, ze to wszystko moze się zaraz skończyc? Nie! Powinnam wstawac kazego ranka z optymizmem i energią podkręconą na fulla, z nutką szaleństwa i chęcią przezycia czegos nowego, powinnam delektować się kazdym łykiem mojego expresso, obejmując filiżankę aby ogrzewała moje dłonie i ... uśmiechnąc sie do bezdomnego na ławce. Może to będzie jedyny uśmiech skierowamy do niego w przeciagu ostatnich miesięcy, taki miły początek dnia, odskocznia od beznadzieji, smutku i monotonii.

Błażej

Do Bieniola. Uprasza się o:
1.Wypowiadanie się na temat.
2.Nie wykpiwanie tematu.
Z góry dziękuję.

Bieniol

Sorki, jeżeli kogoś uraziłem... ale to miał być żart...
A tak na serio, to pewnie jak większość z Was jestem chrześcijaninem Smile

Błażej

Błażej

Bieniol

Widze, że teraz nastapi przesłuchanie Smile

Wierzę w Boga, ale czy wierzę Bogu to już trudniej powiedzieć, ale wydaje mi się, że raczej tak Smile